επέτειος

σαν σήμερα

18 του Μάη
πετάξαμε πάνω απ' την πόλη,

τα κορμιά μας ενώθηκαν

το σώμα σου μπήκε στο δικό μου

και στο δικό σου

η παντοτεινή μου αγάπη

και ο έρωτας 

ο παλαιότατος των όλων καιρών.

γεύθηκα τη σάρκα σου

και σύ τη δική μου

και της αποδοχής μας τα κύτταρα 

φυλαχτό,

σαν το σεντόνι μας

όπου κείται η μαρτυρία της σε σώμα ένα ύπαρξής μας.

επέτειος, επέτειοι

κάθε μέρα μια

(τρία χρόνια τώρα)

πόνου και χαράς

στέρησης και επαιτείας.

μια αν μούλεγες να διαλέξω μια

θα διάλεγα αυτήν

που με σύγκορμη αγαλλίαση

σου είπα Σ' Αγαπώ.

γαι νάναι η επέτειος

όλων μας των ημερών.

τοίμασε ξανά το ταξίδι

δυό λέξεις είπες

κι' έγινε χείμαρρος η χαρά

και στέρεψε από τη γη η λύπη.

μετά για καιρό μιλούσες για θάνατο και εννοούσες Ζωή. μιλούσες για αποχωρισμό και εννοούσες σμίξιμο που θα όριζε ποιά ζωή θα παραμέριζε για πάντα τον θάνατο. κι αναρωτιόμουν πως ό,τι πολύτιμο μπορούμε να έχουμε είναι αυτό,

κάποιον ν' αγαπάς

κάποιος να σ' αγαπάει

και μείναν οι όρκοι αδιάφθοροι, τα ποτάμια μας αμόλυντα και η βάρκα σκαρί από βράχου ψυχή ν' αρμενίζει στη δίνη του πελάγους, δειλά μα άφοβα γιατί ήξερες

κάποιον αγαπάς

τοίμασε ξανά το ταξίδι 

γέρνει ο καιρός μπροστά μας

κάποιος σ' αγαπάει

ζαλώσου την ψυχή σου, ντύσου με το πιο όμορφο φουστάνι, κείνο το ποροκαλί που σε πρωταντίκρυσε η άνοιξη, κι εγώ με τα μάτια της σε λάτρεψα, πάρε τον δρόμο τον χιλιοδιαβασμένο κι έλα ν΄ανταμωθούμε καθώς το πρωϊνό θ' αποδροσίζει και ο ήλιος θα υπόσχεται αιώνιο φώς και μια παντοτινά ζεστή αγκαλιά, χωρίς η ντροπή να τρεμοπαίζει στα βλέφαρα, χωρίς ο φόβος να ταλανίζει τις λέξεις. 

και ξανά οι λέξεις  Μας

από ένα στόμα, 

ένα νού, 

και μια ψυχή,

Σ' Αγαπώ

ν' αφεθεί η σκέψη στα επιούσια και ο πόθος στα αιώνια, να διατηρήσει τη σάρκα ζωντανή, χθες σήμερα αύριο, πάντα και σμιγμένη στο ένα που μας υποσχέθηκαν θεοί και δαίμονες, εξεγερμένοι και ποιητές, και μερικοί το έκαναν έργο για να έχουν λόγο και αιτία οι προτομές τους δεξιά κι αριστερά του δρόμου που θα διαβείς για νάρθεις, που θα διαβούμε μαζί για να φύγουμε για κει που τα σύνορα των οριζόντων σχηματίζουν μια καλύβη, ολόφωτη από έρωτα κι όπου ποτέ η γλυσίνα δεν χαρίζει τα άνθη της στο θάνατο και η αθανασία απαγγέλει κάθε γλώσσα ξένη ως πριν, κάθε γλώσσα του σώματος και της ψυχής, του νού και των όντων που κάτω από το βάρος των αστεριών θα ζητούν όλο και περισσότερη αγάπη.

τρείς λέξεις, 

αρκετές για να ζωγραφίσουν τον έρωτά μας

θέλεις; θέλω πάντα

καλή μου,

δυό λέξεις μόνο αρκούν

Σ' Αγαπώ

η μόνη μου αλήθεια

 και η παντοτεινή

υγ. 12 Μάη του 2012 
23.05, όπως ακριβώς τρία χρόνια πριν

φοβάμαι

...να γράψω μια καλημέρα

να στείλλω μιαν ευχή.

γιατί φοβάμαι

πως δεν θα φθάσει ποτέ.

και θα με κάνει να πιστέψω

πως ο των απείρων χείριστος 

στα μάτια σου θα είμαι.

όπως εσύ σ' αγαπώ

όπως εγώ μ' αγαπάς.

τ' αγκάθια

έλα,

ό,τι* μας πληγώνει αναμεριάζοντας,

μαζί στο βουνό ν' ανέβουμε.

μόνο έτσι,

ο φόβος κι η ντροπή του τίποτα

στάχτη στο διάβα μας για την ανατολή.

ας τόξερα

κοντά σου σαν με θες...

το δρόμο για να φύγω τον έχω

μια απάντηση μονάχα η αποσκευή μου.

κοντά σου

αρκεί.

θ-ελ-ω

να μη χαθεί και τούτη η άνοιξη

κιότεψε η αρμύρα των κορμιών

ποτίζοντας τα μάτια μας.

μ' όλα θολά τριγύρω μας

το δρόμο μας χάσαμε.

"να μη χαθεί και τούτη η άνοιξη"

αντίλαλος να γενεί και ως εδώ να φτάσει

ανάλαφρη τότε η περπατησιά

και στο κατώφλι σου θα ελ-θ-ω

μ' ένα λουλούδι ταπεινό

να σου μαρτυρήσει πως

κείνος ο αιώνιος όρκος σου 

δικός μας ήταν.

οι κερασιές ν' ανθίσουν εφέτος

χάνουμε στιγμές

που τη ζωή λιγοστεύουν

και η απουσία βαρειά σκια πάνω της

δος μου ένα χέρι

πάρε το δικό μου

όσο η φλόγα τ' αγκαλιάζει

ξεθωριασμένη η αγάπη

χωρίς να μπορεί το χέρι

να σηκώσει τ' ανάχρια

χωρίς η αναπνοή να μη ζεσταίνει

χωρίς το κορμί να μην αφουγκράζεται 

του άλλου κορμιού την ανάσα.

ξεθωριασμένη

χωρίς σπονδές στον έρωτα.

γι αυτό σου λέω ψυχή μου

λίγη βιάση 

να σταλίσει ο καιρός που χάνεται

για να μας θωρώ 

δυνατούς στον άνεμο,

δυνατούς στο φόβο μας.

καμμιά ταραχή ας μην ακουμπήσει στα λόγια μας

παρά μόνο στα κορμιά μας

όταν εκείνη τη στιγμή θα σμίγουν για πάντα,

Αγάπη μου.

η πλάνη

νάν' ετούτη άραγε

που με το φόβο συντροφιά

μας σέρνει στ' απάτητα του νού

στα σωθικά της τρέλλας ;

ή μη το χέρι αλλουνού

π' απλώθηκε σιμά μας
στολίζοντας με κείνο το "από"

του χωρισμού το στέρνο ; 

γιατί ;

τον δρόμο που μούδειξες να πορευτώ

μόνος μου δεν ήθελα να τον διανύσω

φοβόμουν το χωρισμό π' αντάμωσα.

κι ας ήξερα καλά πως θα σ' αγαπούσα για πάντα

και πως τους όρκους μου ποτέ δεν θ' απατούσα.

και θα το φωνάζω ξανά

ακόμη κι αν χρειασθεί ο θάνατος

αυτό να μαρτυρήσει.

ευχή

βάλτωσ' ο χρόνος

το φευγιό του φόβου καρτερώντας

μα θα σταθώ σε τούτη την ευχή

μα υποσχέσου μου...

ότι στο πρώτο φως του ύπνου 

το ξενίτεμα θα σβήσει

κι εμένα έρωτα ξανά θα με φωνάξεις

της σιωπής τον πόνο να γητέψω.

απάγκιο

με φίλεψε τούτη η φωνή

 απάγκιο στην αγκαλιά σου.