οι κερασιές ν' ανθίσουν εφέτος

χάνουμε στιγμές

που τη ζωή λιγοστεύουν

και η απουσία βαρειά σκια πάνω της

δος μου ένα χέρι

πάρε το δικό μου

όσο η φλόγα τ' αγκαλιάζει

ξεθωριασμένη η αγάπη

χωρίς να μπορεί το χέρι

να σηκώσει τ' ανάχρια

χωρίς η αναπνοή να μη ζεσταίνει

χωρίς το κορμί να μην αφουγκράζεται 

του άλλου κορμιού την ανάσα.

ξεθωριασμένη

χωρίς σπονδές στον έρωτα.

γι αυτό σου λέω ψυχή μου

λίγη βιάση 

να σταλίσει ο καιρός που χάνεται

για να μας θωρώ 

δυνατούς στον άνεμο,

δυνατούς στο φόβο μας.

καμμιά ταραχή ας μην ακουμπήσει στα λόγια μας

παρά μόνο στα κορμιά μας

όταν εκείνη τη στιγμή θα σμίγουν για πάντα,

Αγάπη μου.

η πλάνη

νάν' ετούτη άραγε

που με το φόβο συντροφιά

μας σέρνει στ' απάτητα του νού

στα σωθικά της τρέλλας ;

ή μη το χέρι αλλουνού

π' απλώθηκε σιμά μας
στολίζοντας με κείνο το "από"

του χωρισμού το στέρνο ; 

γιατί ;

τον δρόμο που μούδειξες να πορευτώ

μόνος μου δεν ήθελα να τον διανύσω

φοβόμουν το χωρισμό π' αντάμωσα.

κι ας ήξερα καλά πως θα σ' αγαπούσα για πάντα

και πως τους όρκους μου ποτέ δεν θ' απατούσα.

και θα το φωνάζω ξανά

ακόμη κι αν χρειασθεί ο θάνατος

αυτό να μαρτυρήσει.

ευχή

βάλτωσ' ο χρόνος

το φευγιό του φόβου καρτερώντας

μα θα σταθώ σε τούτη την ευχή

μα υποσχέσου μου...

ότι στο πρώτο φως του ύπνου 

το ξενίτεμα θα σβήσει

κι εμένα έρωτα ξανά θα με φωνάξεις

της σιωπής τον πόνο να γητέψω.

απάγκιο

με φίλεψε τούτη η φωνή

 απάγκιο στην αγκαλιά σου.

Μαζί

δεν είναι το ξερό κλαρί που δίνει τον καρπό 

μα η ανάσα η ζεστή π' αφήνει στο λουλούδι

της παγωνιάς τ' αντίδοτο.

Ἄλλοτε η θάλασσα...

Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της

Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο

Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα

Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα

Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα

Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε

Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου

Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία

Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς

Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ

Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας

Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός

Γιώργος Σαραντάρης

θα γίνεις δικιά μου

το Τέλος του δισταγμού

και η Αρχή 

στην αγκαλιά σου να φθάσω 

θάθελα

θάθελα,

να μη σ' αναζητώ στα άνυδρα τούτα μέρη

όπου οι λέξεις ξεψυχάνε στο φώς της οθόνης.

ξέρουμε πως το ουρλιαχτό μας 

ποτέ δεν θα το ακούσουμε εδώ

πως ο πόθος δεν αναπαρίσταται σε pixels

πως το Σ' Αγαπώ δεν εμπιστεύεται τα bytes.

Πάνω στα σεντόνια η ιστορία μας όλη

ξεμπροστιασμένη από της ψυχής την ομορφιά

αφτιασίδωτη αλήθεια που σφραγίζει το σκοτάδι,

ποιά φωτογραφία θα μιλήσει γι' αυτά ;

θάθελα

το Σου ανήκω, μας ανήκουμε 

ψιθυριστά να γράφεται

με το φέγγος των ματιών μας

τους σφυγμούς της καρδιάς μας

και τη θέρμη των χαδιών μας.

θάθελα 

τη γεύση του σώματός σου να πλημμυρίζει το στόμα μου

το χάδι πάνω στις πληγές μας να υπόσχεται το παντοτινό

τα φιλιά μας 

-κεί που το ρυάκι της ψυχής μας χύνεται στο απέραντο-

να ζωγραφίζουν το Ένα μας

είθε

αχρείαστες νάναι οι οθόνες της ζωής μας

αρχείαστο και τούτο το blog

που έναν θάνατο τούχω τάξει

και θάναι ο πιο γλυκός απ' όλους 

γιατί ο μόνος όρκος που μας πρέπει

-Σ' αγαπώ-

με μια αγκαλιά θε να τον φωνάξουμε.

Σ' αγαπώ

τίποτ' άλλο να πώ δεν μπορώ...

εσύ κι εγώ

Σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ

Μαζί για πάντα

δεν μας πιστεύω

φοβάμαι μη μας χάσω

φοβάμαι μη χαθείς

όλος ο κόσμος μου είσαι εσύ, σου λέω

φοβάμαι

ζώ μόνο για σένα

ζούμε μονο για μας

προχώρα

που να πάω

......

η αγάπη σταλιάζει μέσα μου

......

αγάπη που δεν μοιράζεται μαραζώνει

......

θέλω να γίνω φωτιά

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

θέλω να γίνουμε φως

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

θέλω να γίνω στάχτη

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

έλα ν' αγκαλιαστούμε

......

μας αγαπώ, φοβόμαστε

......

πάμε να φύγουμε ΜΑΖΙ για πάντα

κομμάτια ζωής

η έγνοια μου

που δεν μπόρεσα ακόμη

τις πληγές που έθρεψα να κλείσουν

η σκέψη μου

που αγκαλιάζει σφιχτά την κάθε σου ανάσα
και ο φόβος μου 
πως πληγή και τούτο μπορεί να φαίνεται.

ένα γνέμα ψάχνω να γητέψει την ξενητειά.

το υφάδι

ας μαζέψουμε τις λέξεις

που σκόρπισε του φθινοπώρου η δίκαιη οργή,
και μ' αυτές το φως να πλέξουμε.

υφάδι δεν είναι η μοναξιά

πέτρα μόνο 

που χτίζει το άβουλο της ψυχής.

επειδή Σ' αγαπώ

Επειδή Σ' αγαπώ 

Ο ήλιος ρίχνει τις ακτίνες του από ζωντανό χρυσάφι, 

Κι απλώνει το χρυσάφι και τ’ ασήμι του πάνω στη θάλασσα. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Γύρω απ’ τον αστρικό της άξονα η γη χορεύει 

Τον εκστατικό χορό της. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Καβάλα στους ανέμους τα σύννεφα ταξιδεύουν στους ουρανούς 

Στους απέραντους, πανέμορφους, τους βαθυγάλανους ουρανούς. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Ο άνεμος φουσκώνει ολόλευκα πανιά 

Και πάνω απ’ τα λουλούδια ο άνεμος, ο γλυκός άνεμος φυσά. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Οι φτέρες πρασινίζουν και πρασινίζει η χλόη 

Και πρασινίζουν τα διάφανα ηλιόλουστα δέντρα. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Κορυδαλλοί φτεροκοπούν πάνω απ’ τα λιβάδια 

Και μυριάδες πουλιά σ' όλα τα φύλλα κελαηδούν. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Υπάρχει ένα αόρατο μονοπάτι που διασχίζει τους ουρανούς 

Κι αυτό το μονοπάτι παίρνουν τα πουλιά, ο ήλιος κι η σελήνη 

Κι όλα τ’ αστέρια της νυχτιάς. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Υπάρχει ένα ποτάμι που ρέει ολονυκτίς. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Όλη τη νύχτα το ποτάμι κυλάει στον ύπνο μου 

Χιλιάδες ζωντανά πλάσματα κοιμούνται στην αγκαλιά μου 

Και καθώς κοιμούνται ξυπνούν, κι ενώ ρέουν αναπαύονται.

- επειδή Σ' Αγαπώ -

*

Kathleen Raine 

(1908-2003)