....πάνε δύο χρόνια από τότε που δεν έφυγα ποτέ
όσο κι αν το αναπολόγητο ποτίζει την πίκρα
όσο κι αν η σιωπή θεριεύει τη δειλία
όσο κι αν η απόρριψη ταπεινώνει την ψυχή
όσο κι οι γρίφοι ξεγελούν τη μοναξιά μου.
είμαι εδώ, κάθε στιγμή
να σ' αναζητώ σε κάθε δρόμο και σε κάθε γωνιά.
να σου μιλώ πια με άλλη γλώσσα
να σε αγγίζω χωρίς τα χέρια μου
να σε κοιτώ χωρίς τα μάτια μου.
ώσπου κάποτε τούτη η σιωπή να γίνει δέντρο
δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, σ' αγαπώ.
Μονάχα αυτό.
Αρκεί.
υγ.
με πνίγουν όλα όσα δεν γίνονται λέξεις
και τούτη η γραφή καμμιά προσμονή δεν έχει.
κι' είναι στιγμές που σκέφτομαι πως τούτα τα λόγια
υπαγόρευση ήταν, στον χρόνο, να τα τηρήσει.
