Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

ήταν αυτός ο δρόμος ;


δυό χρόνων λέξεις ανείπωτες 
αποσταγμένες στου καιρού το πέρασμα 
με φίλεψαν τη θλίψη μονάχα. 

μα τίποτα δεν σκοτώνει 
σαν η απόσταση αποστάζεται 
στον μόνο θησαυρό μας.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Εσύ


εσύ ο κόσμος μου
η κάθε μου ματιά,
ο κάθε λογισμός μου
κι η κάθε μου στιγμή.

η κάθε προσμονή μου
κι η κάθε μου αναζήτηση
εσύ και η σιωπή μου.

εσύ,

και η ευχή μου...

σε όλες τις σιωπές ας τυλιχτώ
στην αγκαλιά σου κοιμισμένος.

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

κύλα


σε ποιά γωνιά 
τ' οργισμένου νερού το βόλι 
πλήγωσε τη γιορτή μας ;
ποιά πέτρα θόλωσε
τ' ανάμεσα του ποταμού ;

να πιώ ποθώ
το ξάστερο των ονείρων μας νερό.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

τοίχος


κεί στης φωνής μου το ανάχωμα
ποτίζει ένα λουλούδι λίγο νερό
καθημερινά το δάκρυ μου.
****
του πουλιού,
όταν του κόβεις το φτερά 
μην του ζητάς και να πετάξει.

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

μια στιγμή μονάχα...


...μονάχα, μου αρκεί.

ίσα που να παραδώσω τα κλειδιά της ψυχής μου
στα χέρια σου 
και τη ζωή μου στο νόημα του μαζί.

μια στιγμή μονάχα
σαν εκείνη τη φορά
που το φώς πλημύρισε τις ψυχές μας.

μια στιγμή μονάχα, 
του ξέφωτου την ανάπαυση σου ζητάω.

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

επανόρθωση

στις ημιτελείς αναγνώσεις λέξεων 
-στο πένθος αοράτων σκιών συνδρομή- 
γάντι μου η ελπίδα 
πως κάποτε ο χρόνος 
θα λευτερώσει το φώς για να ξαναδιαβαστούν.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

φυλαχτό

τα βήματά μου

που έχω να διανύσω 
σε λασπωμένους δρόμους 
πάλι και πάλι από την αρχή, 
αναζητώντας το κλειδί 
που έναν καιρό 
στον μάστορα του έρωτα εμπιστεύτηκα,

ξέροντας 
πως η φλόγα του ποτέ δεν θα σβήσει

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

η βροχή



σταγόνες βροχής 
ίσα που κρατούν μιαν υπόσχεση Άνοιξης
σαν το θολό τ' ουρανού κάποτε φεύγει.

μα ποιάς πηγής τη θέληση του αστείρευτου
μπορούν να δυναμώσουν;

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

η διαδρομή

είναι στιγμές που μάταιη θαρρώ
τούτη τη στείρα διαδρομή,
προσδοκώντας το ταξίδι
που απαλλοτριώνει τη σκουριά των καιρών.

και λέω μη-πως, 
θάταν καλύτερο νάχαν σβήσει τα χνάρια μου 
πάνω στο χέρσο τούτης της ζωής.

και είναι στιγμές που θέλω να ζώ ίσα για ν' ακουστεί, 
πως το κομμάτι της αλήθειας εκείνο,
που απελπίζει την ψυχή, δεν είναι η αλήθεια
παρά η απρόκλητη άγνοια. 

Σ' αυτές τις νύχτες 
που θηρίο γένηκα καθ' υπόδειξη
τα όνειρα από τα στιχάκια του Πάμπλο 
ρούχα που στεγνώνουν στον πάγο της ψυχής μου.

ούτε ήχος, ούτε χρώμα στο δισάκι μου.