Μ-έθ-η

.... άλμα, ακροθαλάσσι, καταχνιά, φυλαχτό, απέναντι, 

ταξίδι, αντί - σταση, κοίτα, σκιές, τζάμι, ανθίσουν, κύλα, 

εαρινό, αλαφροπατώντας, μέλισσα, φράχτης, ζύγι, 

νανούρισμα, δείλι, κερασιές, δεντρί, σκιές, χνωτισμένο, 

φεγγαρόστρατα, φως, αραξοβόλι, αχ, αγάπη ...

μεθώ 

με τις λέξεις σου

 αιώνες ειπωμένες 

κι' από νύχτες χωρίς άστρα αθάμπωτες.

μεθώ

με τα ίχνη τους στη θωριά μου

με το χρώμα της φωνής τους

με την ανάσα 

της στιγμής που ειπώθηκαν.

και μου αρκεί,

 

που φύλακας άγγελός μου γένηκαν

στη μέρα ισκιώματα και πηγές

φεγγάρια μες στη νύχτα. 

και τις παίρνω αγκαλιά

κι' ακούω το Σ'αγαπώ

και ταξιδεύω

  Μαζί τους για Πάντα.

σμίξιμο

είσαι εδώ, 

ν' αναζητώ στα χνάρια π' αφήνεις 

το άσπιλο των νοημάτων σου.

είμαι εκεί,

ν' αναζητάς με μόχθο υλοτόμου 

να θωπεύσεις τις πληγές μου.

εσύ άγγελός μου 

κι εγώ 

τα φτερά του να γίνω ποθώ. 

είναι που,

...κάθε στιγμή

έρχεται η εικόνα σου σαν φώς. 

μα χθές, σιωπηλή με περοσπέρασε

χωρίς καν μια ματιά.

και, πατώντας πάνω στη σκιά μου, ξεμάκρυνε.

και τότε κοίταξα τα πόδια μου

-που έτρεμαν-

κι' είδα πως το αίμα μου κυλούσε πάνω τους,

εκλιπαρώντας τη γή να το δεχτεί.

κι' είπα,

πως και τούτη η στιγμή Δική Μας είναι.

δάκρυ

όσο το φως σου με φωτίζει

υπάρχω

μπορώ ...

τσαλακωμένη Ζωή

να υπάρχεις

αν δεν με βλέπεις

δεν με ακούς

μπορείς

να υπάρχω 

για να σ' αγαπώ

χωρίς ν' αποκρίνεσαι.

μα αν με ρωτήσεις αν υποφέρω

ναι, θα σου πώ.

τα χέρια μας

πάρε το χέρι μου,

δός μου το δικό σου,

οι λέξεις που πληγώθηκαν να γιατρευτούν.

Τα σώματα ξέρουν 

πως το νού να αφοπλίζουν

και της ψυχής μας καθρέφτισμα να γίνονται.

είναι,

...κείνες οι εικόνες σου

που ποτέ δεν κοίταξα

κείνες οι πίκρες που αγνόησα

κείνο σου το γέλιο που προσπέρασα.

είναι, 

αυτά που δεν έγιναν κλωστή

στη σκοταδιά του λαβύρινθου

τις ζωές μας να φωτίσουν.

(κι' ήταν που κάτω από τη μάσκα τ' ανεξήγητου

θέριευε η σκουριά της ψυχής μου)

είναι,

τα λασπωμένα σου χέρια

ο ιδρώτας στο κορμί σου

ο στεναγμός της ανάσας σου

τ' ανασηκωμένα σου μαλιά

τ' αμίλητα μάτια

και τα σιωπηλά σου χείλη.

είναι η έγνοια η γλυκιά,

"τί έφαγες σήμερα

τί κοίταξαν τα μάτια σου

πως πέρασες στη δουλειά

τι όνειρο είδες ψές

ποιό φόρεμα φόρεσες"

είναι όλα αυτά

που για μια στιγμή έρχομαι και τ' αγγίζω

και νοιώθω το σώμα μου να αιμορραγεί

από νοσταλγία και πόθο μαζί

για κείνο τ' όνειρο

που λαχταρώ με πέτρες να χτίσουμε

γιοφύρι στο παντοτεινό

και σκαλωσιά στον ήλιο.

είναι,

που μετά αλαργεύω

στο αίμα μας πνιγμένος,

ηττημένος από την κάθε στιγμή

της στιγμιαίας συνύπαρξης.

είναι,

τα μικρά και το μεγάλα

που ζυμώνονται μέσα σου

και αναβλύζουν το φώς της ζωής.

μα,

όπου και αν χαθείς

καταφυγή μου ο κόσμος σου

ό,τι αγάπησα

μια στάλα ο κόσμος μου

πέλαγος η δύναμή σου

μα ό,τι αγάπησα

μ' έμαθε να σε περιμένω

στ' αλώνια

μη μου μιλάς για τ' αχρωμάτιστα

πεδία των ματιών μας

Πές μου μόνο για κείνες τις χαραυγές

που καρτερούν στο δρόμο μας

και κείνες τις φωτιές

στης ψυχής μας τα χρώματα

στ' αλώνια των χορών μας

έλα να πάρουμε μόνοι μας τη λευτεριά
με τραγούδια, όνειρα και σπαθιά.

το κλειδί

κατάλαβα πως...  

έπρεπε να σιωπήσω

           και σιώπησα

έπρεπε να κρυφτώ

           και κρύφτηκα

έπρεπε να χαθώ

           και χάθηκα.

Κρατάς εσύ το κλειδί

δεν θα ζητήσω αντίγραφο

απλά θα σε περιμένω.

ανάμεσα

...στων βράχων τ' αντιπάλεμα

φωτογραφία:Ικαρία, Νάς

ψάχν' η ματιά θωριά ν' αναπαυθεί.

Φράχτης

φωτογραφία: Ικαρία, Νας

τα κοντινά 

των μακρινών καθρέφτισμα 

κι' ευχή,

δροσάτ' ανάσα της ψυχής το πύρωμα των βράχων.