μπορώ ...

τσαλακωμένη Ζωή

να υπάρχεις

αν δεν με βλέπεις

δεν με ακούς

μπορείς

να υπάρχω 

για να σ' αγαπώ

χωρίς ν' αποκρίνεσαι.

μα αν με ρωτήσεις αν υποφέρω

ναι, θα σου πώ.

τα χέρια μας

πάρε το χέρι μου,

δός μου το δικό σου,

οι λέξεις που πληγώθηκαν να γιατρευτούν.

Τα σώματα ξέρουν 

πως το νού να αφοπλίζουν

και της ψυχής μας καθρέφτισμα να γίνονται.

είναι,

...κείνες οι εικόνες σου

που ποτέ δεν κοίταξα

κείνες οι πίκρες που αγνόησα

κείνο σου το γέλιο που προσπέρασα.

είναι, 

αυτά που δεν έγιναν κλωστή

στη σκοταδιά του λαβύρινθου

τις ζωές μας να φωτίσουν.

(κι' ήταν που κάτω από τη μάσκα τ' ανεξήγητου

θέριευε η σκουριά της ψυχής μου)

είναι,

τα λασπωμένα σου χέρια

ο ιδρώτας στο κορμί σου

ο στεναγμός της ανάσας σου

τ' ανασηκωμένα σου μαλιά

τ' αμίλητα μάτια

και τα σιωπηλά σου χείλη.

είναι η έγνοια η γλυκιά,

"τί έφαγες σήμερα

τί κοίταξαν τα μάτια σου

πως πέρασες στη δουλειά

τι όνειρο είδες ψές

ποιό φόρεμα φόρεσες"

είναι όλα αυτά

που για μια στιγμή έρχομαι και τ' αγγίζω

και νοιώθω το σώμα μου να αιμορραγεί

από νοσταλγία και πόθο μαζί

για κείνο τ' όνειρο

που λαχταρώ με πέτρες να χτίσουμε

γιοφύρι στο παντοτεινό

και σκαλωσιά στον ήλιο.

είναι,

που μετά αλαργεύω

στο αίμα μας πνιγμένος,

ηττημένος από την κάθε στιγμή

της στιγμιαίας συνύπαρξης.

είναι,

τα μικρά και το μεγάλα

που ζυμώνονται μέσα σου

και αναβλύζουν το φώς της ζωής.

μα,

όπου και αν χαθείς

καταφυγή μου ο κόσμος σου

ό,τι αγάπησα

μια στάλα ο κόσμος μου

πέλαγος η δύναμή σου

μα ό,τι αγάπησα

μ' έμαθε να σε περιμένω

στ' αλώνια

μη μου μιλάς για τ' αχρωμάτιστα

πεδία των ματιών μας

Πές μου μόνο για κείνες τις χαραυγές

που καρτερούν στο δρόμο μας

και κείνες τις φωτιές

στης ψυχής μας τα χρώματα

στ' αλώνια των χορών μας

έλα να πάρουμε μόνοι μας τη λευτεριά
με τραγούδια, όνειρα και σπαθιά.

το κλειδί

κατάλαβα πως...  

έπρεπε να σιωπήσω

           και σιώπησα

έπρεπε να κρυφτώ

           και κρύφτηκα

έπρεπε να χαθώ

           και χάθηκα.

Κρατάς εσύ το κλειδί

δεν θα ζητήσω αντίγραφο

απλά θα σε περιμένω.

ανάμεσα

...στων βράχων τ' αντιπάλεμα

φωτογραφία:Ικαρία, Νάς

ψάχν' η ματιά θωριά ν' αναπαυθεί.

Φράχτης

φωτογραφία: Ικαρία, Νας

τα κοντινά 

των μακρινών καθρέφτισμα 

κι' ευχή,

δροσάτ' ανάσα της ψυχής το πύρωμα των βράχων.

ταξίδι

Στις αποσκευές μου ένα δάκρυ.

τ' αλλαφροπερπατήματά Σου

-άγριας μέντας θύμιση- 

εκεί ας ανταμώσω.

υγ.φωτογραφία "δανεική" από το καλό μου μαμούφι. Ελπίζω να ανταποδώσω. 

αγάπη

ό,τι αγαπήσαμε αληθινά 

βιός και γή μας, 

όπου εξουσία δεν κατέχει 

ο φόβος της απώλειας. 

στης ακαλλιέργητης μνήμης το βασίλειο 

μεταξένιες ανάσες 

προσδοκούν στο τίποτα για να τάχουν όλα 

διασχίζοντας ανάλαφρα την απεραντοσύνη.

https://www.youtube.com/watch?v=_W-iHN0h3Xg

Νίκος Μαμαγκάκης - Σ' αγαπώ (Nikos Mamagakis)

μου φτάνει...

σε μι' άκρη της γής να ταξιδέψουμε 

κι' εκεί στην αγκάλη σου να χαθώ 

στο κάστρο της ψυχής σου τάμα. 

πλάση μου εσύ κορμί σου 'γώ 

ήλιος μου εσύ, ίσκιος σου 'γώ 

 χάδι απαλό και ξάστερο το κάθε μας ταξίδι,

και σαν το νερό της κρήνης

-τρέχοντας πριν απ' τη χαρά μας-

ας ανθίζει χωρίς τέλος η ζωή. 

πλάθοντας  τη σκόνη σύγνεφο

και σαν το πουλί -που μόλις λευτερώθηκε-

 ας πετάξουμε

ως εκεί που ούτε η ανάσα μας δεν μας χωρίζει.