γιατί...

… η αμοίχευτη ψυχή μένει να καρτερεί

 

τη μέρα δίχως βράδυα

 μήτε σκουριά και λησμονιά

και σαρκοβόρο φόβο

ευχή

I Wish My Love Was a Cherry...

Στις νύχτες που θεριεύουν 

στην προσμονή της Άνοιξης 

-σκίρτημα ξέπνοης ζωής- 

ψάχνει στις μνήμες του μέλλοντος 

τον αντίλαλο μιας Ανάστασης. 

μουσική:

http://www.youtube.com/watch?v=lttoGt6wOWQ&feature=player_embedded

του χρόνου η ευμένεια

Χρόνια Πολλά

σε Σένα, 

στο Φώς του κόσμου μου

το κάθε κομμάτι του

κτίσμα δικό σου ας γενεί.

Μια γιορτή η κάθε μας στιγμή ας είναι

(κι' ας όρισαν τη μέρα τούτη

να συναθροίζονται οι ενοχές μου

για ό,τι σε πληγώνει).

Θα ευχηθώ και για μένα

για του Χρόνου την ευμένεια

για να γιομίσει κάποτε

το πιθάρι του με την αγάπη μας.

το Ένα (και το άλλο)

τ' αδύνατου η μεριά σαν πάει να τσακιστεί

ανάμεσα σ' απόγνωση κι' ελπίδα,

ο ένας ας κρατεί γερά

ώσπου το χώρισμα με άνθη να γεμίσει.

Γιατί καθένας μόνος δεν μπορεί

μα να μοιραστεί, να στηριχθεί ζητάει.

μουσική:

Χειμερινοί κολυμβητές, Κάθε στιγμή η σκέψη μου

(αχ λέει...)

κάνε Θέ μου μπορετό

η θύμιση να φύγει

απ' όσα ο νούς τα όρισε 

πως ήτανε αλήθεια.

το κλειδί

δός μου

μια γωνιά, στον κήπο τούτο να σταθώ

στην ερημιά, να πλύνω το κορμί μου.

δός μου,

στου γυρισμού τ' αντάμωμα

την πρώτη λέξη, 

ζεστή αγκαλιά και Φώς μονάχα.

δός μου,

ξερό κλαρί, παιδιού ψυχή

με χρώματα να ντύσει. 

για να φανεί η Άνοιξη,

κι ο Χρόνος ο αιώνιος.

δός μου,

του Κήπου τούτου μια γωνιά

Μα κράτα το κλειδί Εσύ μονάχα.

πές μου ψυχή μου

ποιά νύχτα μ' έμεινε άκλαφτη

στον ξιπασμό να γύρει

ποιό χέρι μου ετόλμησε 

λουλούδι να μαράνει

και ποιό κομμάτι της ψυχής

εδείλιασ' από φόβο.

Γυμνά είναι τα χέρια μου

σε γάντια δεν χωρέσαν

πως και γάντι πρόσφεραν

ανάκατο με θλίψη ;

αντέχω,

σπορά μιας παράκαιρης στιγμής

-πόθου μυστικού για την Άνοιξη-

δόσε μου φώς μονάχα

και νερό κρυστάλλινης πηγής.

φωτογραφία: καπουτσίνος τον χειμώνα

πρωϊνή δροσιά...

...δάκρυ της νύχτας

ξεπροβοδίζει τη νύχτας το φευγιό

ξεπλένοντας την περπατησιά της πάνω στα όνειρα

στρώνοντας με χρώματα τον γυρισμό της

και λούζοντας με φώς τα καμώματά της

φωτογραφίες:

στης γένας μου τις αυλές, χαράματα ενός Γενάρη.

πάγος

στα δάκτυλά μου,

παιδί μιας μακρόσυρτης νύχτας

που τ' όνομά της δεν θα μάθω ποτέ

σέρνει την ψυχή μου.

δές με στο καταχείμωνο

μιλώ για καλοκαίρια.

τα χνάρια

Είμαστε ποτέ στ' αλήθεια μόνοι ;

Ήταν μια φορά ένα άνθρωπος που περπατούσε, περπατούσε, περπατούσε…Διέσχισε την έρημο της ζωής του κι' έφτασε μπροστά στον απέραντο ωκεανό. Και όταν ένιωσε έτοιμος να μπεί μέσα στο σκοτεινό νερό, γύρισε να κοιτάξει πίσω και ν' αποχαιρετίσει όλα όσα έζησε.

Και είδε πάνω στην άμμο της ερήμου τα χνάρια από τα βήματά του σ' όλη του τη ζωή.

Τα μέτρησε ένα ένα κι' όλα ήταν εκεί: τα περπατήματά του, οι δύσκολες στιγμές, τα χαρούμενα βήματα, οι στροφές, ό,τι καλό κι ό,τι πικρό είχε ζήσει. Χαμογέλασε σε όλα τούτα…

Κι εκεί που ετοιμαζότανε να ξαναγυρίσει προς το απύθμενο νερο, ξάφνου δίστασε. Του φάνηκε πως κάτι είδε δίπλα στα χνάρια από τα βήματά του. Κοίταξε πάλι, πιο προσεκτικά. Τότε διέκρινε μια σειρά από άλλα χνάρια, ακριβώς πλάι στα δικά του και κατάλαβε πως δεν είχε βαδίσει μόνος. Κάποιος πορευόταν δίπλα του. Παραξενεύτηκε. Δεν θυμότανε καμιά παρουσία τόσο πιστή και κοντινή.

Αναρωτήθηκε, σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό, ποιος να 'ταν αυτός που τον είχε συντροφέψει στο διάβα της ζωής του. Τότε μια φωνή ακούστηκε από παντού, από πουθενά και είπε:

-Εγώ ο πατέρας σου και πατέρας του κόσμου όλου.

Ο άνθρωπος που περπατούσε ένιωσε μιαν αρχέγονη χαρά να τον πλημμυρίζει και θυμήθηκε πως τη στιγμή που γεννήθηκε, ο πατέρας όλων των πλασμάτων του υποσχέθηκε να μην τον εγκαταλείψει ποτέ.

Ευτυχισμένος κοίταξε και πάλι την ατέλειωτη σειρά από διπλά χνάρια. Όμως, έξαφνα πρόσεξε πως ορισμένες μέρες της ζωής του, μια μόνο σειρά από χνάρια ήταν ορατή. Θυμήθηκε εκείνες τις μέρες. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να τις ξεχάσει ; Ήταν οι φοβερότερες μέρες, οι πιο σκοτεινές, οι πιο πικρές, οι απελπισμένες, τότε που νόμιζε πως δεν υπήρχε έλεος πουθενά-ούτε στη γή, ούτε στον ουρανό. Τότε, ο άνθρωπος που περπατούσε ένιωσε προδομένος, νικημένος, και είπε με παράπονο μεγάλο:

-Εσύ, που λες πως είσαι ο πατέρας μου και που όταν γεννήθηκα μου 'ταξες να μη μ' αφήσεις ποτέ μονάχο, πού ήσουνα τις μέρες της δυστυχίας, όταν σφάδαζα από πόνο γιατί δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος της ύπαρξής μου ;

Κι η φωνή από παντού, από πουθενά, αποκρίθηκε:

-Γιέ μου, αγαπημένε μου, τις μέρες της δυστυχίας, όταν απελπισμένος δεν μπορούσες να σηκώσεις το βάρος της ύπαρξής σου, τα χνάρια πάνω στην άμμο είναι τα δικά μου. Γιατί σε κρατούσα αγκαλιά…

από το βιβλίο της Λιλής Λαμπρέλλη  Δέκα και ένα παραμύθια, εκδόσεις Πατάκη

η σιωπή

δεν έχω με τί να ντύσω τούτη τη σιωπή,  

πάρεξ με την ομορφιά της Πίστης

πως το Φώς, 

γεννοβολά σ' απάτητα μονοπάτια

τον λόγο του Είναι Μας.