Νάσε σίγουρη πως προτιμώ έναν θάνατο ένδοξο, σφραγίδα ενός ένδοξου έρωτα και ενός άδοξου ονείρου. έναν θάνατο Ύμνο. μα δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο γιατί δεν έχω τη δύναμη αυτή. η αργο-πορεία μου αυτή αργά-αργά κι αθόρυβα, και κρυφά από όλους σας, κρυφά και από την ψυχή μου με στέλνει στην αγκαλιά ενός άλλου θανάτου, ενός θανάτου ευτελούς. παραμονεύει από παντού, κάνει πως με αγκαλιάζει μα με πνίγει.σε πνίγει. και αφανώς περιπλανιέμαι μια μες στο θάνατο και μια μες στη ζωή. και είναι στιγμές που τον αποζητώ. καταφθάνει ορμητικός, το στήθος σφίγγει την καρδιά κι αυτή βαριανασαίνοντας δέχεται το δηλητήριο χωρίς αντίδοτο. Όχι δεν με κατηγορώ παρά για αυτή την ευτέλεια. Όλα μου τα μικρά ανομήματα έχουν συγχωρεθεί, το ξέρω. μα αυτό που καιροί για συγχώρεση. που καιροί για υψιπετή όνειρα.
Εγώ, ο των απείρων χείριστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.